Blogs

De arbeidsmarkt van zorg en welzijn staat al jaren onder grote druk. De coronacrisis doet daar nog een flinke schep bovenop.

Veel zorgmedewerkers hebben in de eerste helft van 2020 onder bizarre omstandigheden gewerkt. We kennen inmiddels de beelden en verhalen van personeel dat maandenlang, op voor hen onbekende afdelingen, vocht tegen een onbekende vijand.

Vorige week publiceerde het UWV het jaarlijkse overzicht met kansrijke en minder kansrijke beroepen. Zoals al jaren het geval, wordt de kansrijke lijst aangevoerd door beroepen uit de zorgsector.

Een dag daarna berichtte het CBS over een ongekende daling van het aantal banen. In het tweede kwartaal zijn in totaal 322.000 banen verdwenen en het CBS berekende dat in 2020 in het tweede kwartaal 6,1% minder uren zijn gewerkt dan in het eerste kwartaal.

Eén van de opvallende effecten van de coronacrisis is dat iedereen wil weten welke gevolgen de crisis met zich meebrengt. ‘Wat is het effect van de coronacrisis?’ is zondermeer de meest gestelde vraag van de afgelopen tijd. Maar een antwoord is natuurlijk niet zo makkelijk te geven.

De corona-uitbraak zet de wereld op zijn kop en legt een enorme druk op het personeel in zorg en welzijn. Al snel na de uitbraak werd duidelijk dat de inzet van extra personeel noodzakelijk is om alle benodigde zorg te kunnen leveren. Er werden diverse initiatieven gelanceerd om dit mogelijk te maken. Inmiddels zijn deze krachten gebundeld in het platform ‘Extra handen voor de zorg’.

Opeens leven we in een nieuwe wereld met onbekende spelregels. Een surrealistisch gegeven. Ontwaken uit een boze droom, meerdere keren per dag. Ontwaken, en beseffen dat het geen droom maar werkelijkheid is. Onze persoonlijke overtuigingen, ons wereldbeeld, onze waarden en normen zijn per direct ongeldig verklaard en moeten elke dag opnieuw worden bepaald.

De uitstroom van personeel is momenteel een heet hangijzer in de berichten over de zorgsector. En niet in positieve zin. ‘De zorg is een vergiet’ is bijvoorbeeld een veelgehoorde tekst. Dat geldt ook voor zinnen als: ‘De helft van nieuwe zorgmedewerkers is binnen twee jaar weer weg’ en ‘de zorg kan jonge medewerkers niet aan zich binden’.

Positieve stageverhalen. Ik ken ze. Uit eigen ervaring, en ja, dat is lang geleden. Maar ik ken ook recente verhalen. Ik hoor ze van studenten, van docenten en van de mensen uit de praktijk. Ken jij ze ook? Laat ze horen! Dat is hard nodig!

Deze week publiceerden we een kort en bondig arbeidsmarktrapport. Een flyer met een korte weergave van de belangrijkste trends op de arbeidsmarkt van zorg en welzijn in Noord-Brabant en een uitgebreider thema-artikel met aanvullende data. 

In eerdere blogs schreef ik over de stormachtige ontwikkeling van het aantal vacatures in de sector zorg en welzijn in Noord-Brabant. In afgelopen jaren werd er record op record gevestigd, oplopend tot meer dan 1600 vacatures in 2018. En zoals eerder aangekondigd is het aantal vacatures in 2019 blijven groeien.

Terwijl wij nét klaar waren met onze nieuwe onderwijsrapportage ‘Arbeidsmarkt in Beeld –Onderwijs’ stonden de daarin gebruikte arbeidsmarktprognoses ineens in de publieke belangstelling. Eerst door de juichende berichten van het ministerie van VWS over de succesvolle aanpak van de personeelstekorten in de zorg. En helemaal toen bleek dat de positieve cijfers in grote mate werden bepaald door andere rekenmethodes. Van dit soort berichten krijg ik een beetje buikpijn.