Blogs

Terwijl wij nét klaar waren met onze nieuwe onderwijsrapportage ‘Arbeidsmarkt in Beeld –Onderwijs’ stonden de daarin gebruikte arbeidsmarktprognoses ineens in de publieke belangstelling. Eerst door de juichende berichten van het ministerie van VWS over de succesvolle aanpak van de personeelstekorten in de zorg. En helemaal toen bleek dat de positieve cijfers in grote mate werden bepaald door andere rekenmethodes. Van dit soort berichten krijg ik een beetje buikpijn. 

Zet een diverse groep gemotiveerde mensen bij elkaar die willen leren innoveren in zorg en welzijn. Inspireer ze door ze een programma met een pallet aan sterke sprekers en praktische workshops aan te bieden. Geef patiënten een podium om hun ervaringen te delen, zodat de deelnemers weten voor wie zij innoveren. Geef ze tools om met een concreet project aan de slag te gaan en laat ze de resultaten van de projecten pitchen aan bestuurders uit de regio. Begeleid dit alles door enthousiaste coaches en een gedreven team organisatoren. En je hebt kortgezegd de formule van de Health Innovation School (HIS).

‘Maar ben ik dan niet te oud om nog met een opleiding te beginnen?’ Ik val bijna van mijn stoel van verbazing. Voor me zit een man die midden twintig is. Ik verzeker hem dat hij echt tot de jongere categorie zij-instromers behoort die het Ik Zorg Contactpunt bezoeken.

Een paar maanden geleden hoorde ik voor het eerst de term ‘digivaardig’: het onder de knie hebben van digitale vaardigheden. Tijdens een bijeenkomst had de bevlogen spreker Suzanne Verheijden, medeverantwoordelijk voor innovatie bij 's Heeren Loo, meteen mijn aandacht. Ik hoorde ook ferme uitspraken van bestuurder Jan Fidder van 's Heeren Loo. Hij wilde dat in zijn organisatie iedereen – van schoonmaker tot bestuurder – digivaardig zou zijn. Bij deze uitspraak moest ik even gniffelen en dacht ik terug aan mijn eigen kennismaking met de computer.

Het aantal vacatures binnen zorg en welzijn blijft records breken, ook in onze provincie. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de ontwikkeling van het aantal vacatures op BrabantZorg.Net, de site waar de bij ons aangesloten organisaties hun vacatures plaatsen. Het aantal vacatures stijgt onafgebroken sinds 2013. Sinds 2017 zien we record na record.

Een meterslange maquette die het sollicitatieproces van medewerkers uitbeeldt. Een filmpje met een praktische invulling van gedeeld werkgeverschap. Grote rode borden met prikkelende stellingen waarmee we leren omdenken. Een poster met de kaart van Noord-Brabant en Lego-poppetjes om de mobiliteit van medewerkers te simuleren.

Dit is zomaar een greep uit de originele presentatievormen die studenten van Avans Hogeschool gebruikten om hun ideeën voor de ideale arbeidsrelatie en arbeidsorganisatie in zorg en welzijn in 2030 te pitchen. 

Als vervolg op mijn blog ‘Gewoon wat meer werken’ van begin oktober probeer ik feit en fictie te scheiden. Is meer werken een oplossing voor de personele problemen in zorg en welzijn?

We zetten momenteel de laatste puntjes op de ‘i’ voor de Arbeidsmarkt in Kaart 2018. Hoewel ik trots ben op het eindresultaat, vraag ik me tegelijkertijd af of een dergelijke publicatie in de toekomst nog volstaat. Hebben we dan niet een andere, innovatievere kijk op arbeidsmarktvraagstukken nodig? 

Op vrijdag 5 oktober organiseerde Transvorm de Dag van het sociaal domein Noord-Brabant’. Naast de – min of meer – objectieve informatie die u op de website kunt nalezen, de foto’s en mijn tweets, deel ik graag wat persoonlijke observaties en overpeinzingen met u. Om te beginnen over het publiek. 

Het klinkt zo simpel: ‘als we allemaal wat meer werken is er geen personeelstekort’. We horen het de laatste tijd steeds vaker. Onder meer aangejaagd door het in september verschenen rapport ‘Het potentieel pakken’ waarin adviesbureau McKinsey stelt: ‘Als vrouwen die momenteel in deeltijd werken in de zorg en het onderwijs gemiddeld één uur per week extra zouden werken, kunnen huidige tekorten in theorie opgelost worden’.